پس از شروع نوشته های مربوط به برنامه تعدادی از دوستان نظراتی را ارایه فرمودند.

ابتدا لازم می دانم از توجهی که کردند تشکر کنم. برخی از این اظهار نظرها را می آورم:

یکی از دوستان از خرم آباد نوشته بود: «چه توقعاتی دارید. کشور هزار تا مشکل کوچک و بزرگ دارد، اینکه تمرینات تیم ملی برنامه نداشته است در میان مشکلات بزرگتر گم است.»

عزیزی از “قصر قند” نوشته بودند:  “همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید”. (دست اینترنت درد نکند که امکان شنیدن و شنیده شدن را فراهم کرده است)

یکی از اعضای محترم هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی نوشته بودند: ” مشکل مربوط به رییس یا دبیر فدراسیون یا حتی هیات رییسه فدراسیون نیست. اساسنامه جدید فدراسیون ها به نحوی تدوین شده است که نقش هیات ها کم رنگ و نقش وزیر ورزش که پستی کاملا سیاسی است پر رنگ می شود و معلوم است که مجمع فدراسیون امکان نظارت ندارد.”

البته در میان نوشته ها کسانی هم بودند که از وضع موجود کاملا راضی هستند و نکات نویسنده را موضوعاتی فرعی می دانند.

این نظرات مهم است. بگذارید توضیح دهم.

دو نفر اول مایوس بودند. نفر سوم هم حل مشکل را در حوزه ضعف فدراسیون تلقی نکرد بلکه آن را تهدید می داند که دلیل آن عوامل بیرون از فدراسیون است.

حتی اگر بپذیریم که عوامل بیرونی تاثیر می گذارند نیز فرقی نمی کند. اصولا برنامه برای آن نوشته و اجرا می شود که تا حدممکن تاثیر عوامل بیرونی را محدود کند و باید دوباره عرض کنم که:  «تنها قایقی نیاز به قطب نما ندارد که به جایی نمی رود»

به بهانه مشکل میزبانی ایران در دور بعدی انتخابی جام جهانی فوتبال خبری در  خبرگزاری ایسنا منتشر شد:

«صدای ناقوس خطر برای جایگاه ورزش ایران در آسیا/ سرمایه‌گذاری سرسام‌آور رقبا»

از نظر من برخلاف نویسنده خبر، خطر برای جایگاه ایران سرمایه گذاری نیست. برنامه ای است که منجر به سرمایه گذاری می شود.

فدراسیون فوتبال به جای 300 هزار یورو هزینه تجهیز یک استادیوم، به VAR بیش از 6 میلیون یورو برای استخدام اشتباه یک مربی سرمایه گذاری کرده است. فایده خرج کردن این پول برای توسعه ورزش چه بود؟

در همین خبر به نقل از رییس کمیته ملی المپیک کشورمان چنین آمده است:

رییس کمیته ملی المپیک از سه کشور چین، ژاپن و کره جنوبی به عنوان سه قدرت اول آسیا در ۵۰ سال گذشته نام برد که در حوزه ورزش گام های بلندی برداشته اند و باید خاطرنشان کرد که قطر به عنوان کشوری که بعد از چین، هاب منطقه ای ورزش در آسیا است، در حوزه ورزش سرمایه‌گذاری سنگینی انجام داده که معادل ۶۰ میلیارد دلار برای زیرساخت‌های ورزشی است و دو رویداد بزرگ ۲۰۲۲ جام جهانی فوتبال و ۲۰۳۰ بازی‌های آسیایی را نیز میزبانی خواهد کرد.

 به تیراندازی برگردیم. برنامه مصوب فدراسیون تیراندازی که چهار سال بدون توجه به مفاد آن گذشت، موضوع سرمایه گذاری زیر بنایی در ورزش تیراندازی را بیان کرده بود. بی‌توجهی به موضوع «برنامه» معرف نگاه مدیریت فدراسیون است.

در وب سایت فدراسیون صفحه تقویم مسابقات خالی است. خالی بودن صفحه تقویم در سایت فدراسیون تیراندازی به معنی، اهمیت اندک نگاه به آینده است و همین دیدگاه برنامه عملیاتی تامین منابع پایدار برای توسعه فدراسیون را نیز مهم نمی داند.

همین دیدگاه اگر در وزارت نیرو به مدیریت برسد از آب زیر زمینی آنقدر استفاده می‌کند تا دشت های کشور نشست کنند. از دست دادن منابع آب زیرزمینی آینده کشور را به خطر می‌اندازد. در کشور به جز معادن زیر زمینی سرمایه های دیگری هم داریم. عدم سرمایه گذاری و مصرف سرمایه های موجود هم مانند مصرف بی رویه آب زیرزمینی است.

علاوه بر آنچه گفتم، خالی بودن این صفحه ایجاد شبهه می کند. بگذارید چند شبهه را بیان کنم.

1. آیا زمان برگزاری مسابقات از همه پوشیده است یا برخی آن را زودتر می دانند و برخی دیگر دیرتر مطلع می شوند. طبیعتا اگر این شبهه صحت داشته باشد، برخی خود را برای مسابقه به خوبی آماده می کنند و برخی دیگر خیر!!!
2. اگر تقویم فدراسیون منتشر شود، باید هدف برگزاری مسابقات مشخص شود. آیا تیم ملی برای بازیهای آسیایی که سال آینده برگزار خواهد شد، آماده می شود؟ آیا  بهترین‌ها بر اساس نتیجه و رتبه انتخاب می‌شوند یا سلیقه فردی حاکم خواهد بود؟ تشکیل درست تیم ملی نشان دهنده عزم جدی برای سرمایه گذاری فدراسیون روی بهترین ها است. بدون تقویم ورزشی یا برنامه سالانه فدراسیون این موضوع مهم، مبهم است.
3. با وجود تقویم می توان توانایی مدیریت فدراسیون در اجرای تقویم را ارزیابی کرد و بدون آن ادعا می شود هرکاری که انجام شده همان چیزی بوده که قرار بود انجام شود. (هر چه آن خسرو کند شیرین بود.)
4. برابر اساسنامه فدراسیون، تقویم باید به تصویب مجمع برسد. اگر به تصویب برسد تغییر آن نیاز به مصوبه مجمع خواهد داشت. حذف و اضافه کردن مسابقات می تواند در رتبه بندی اثر بگذارد. تصور کنید که با شش مسابقه رتبه ورزشکاران مشخص شود و پس از آن مانند 2 سال پیش، ناگهان تصمیم گرفته شود که تعدادی مسابقه اضافه یا حذف شود. این تصمیم رتبه ورزشکاران را تغییر خواهد داد. آیا چنین تصمیمی عادلانه است؟ آیا می توان در این صورت شرایط را برای همه برابر دانست. در مدارس ابتدایی هم (قبل از حذف امتحانات) از ابتدای سال تعداد و زمان امتحانات مشخص بود. همه می دانستند که  3 ثلث امتحان خواهند داد و از اول معلوم بود که امتحان ثلث آخر ضریب 2 دارد. آیا می‌شد بعد از 3 امتحان، امتحان دیگری را افزود؟