بسم الله الرحمن الرحیم

یک ماجرای ساده

قرار شده بود اولین اعزام تیم ملی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی  به زول آلمان انجام شود. زمان زیادی از راه اندازی مجدد ماده تیراندازی به اهداف پروازی نمی‌گذشت. کسی از مدیران ورزش کشور نیز این رشته را نمی شناخت. بعدها لطیفه‌ای در میان ورزشکاران تکرار می‌شد. “آقای هاشمی طبا رییس وقت سازمان تربیت بدنی برای بازدید از مسابقات به باشگاه مهام آمد. در پایان مسابقه اسکیت از یکی از مسئولین فدراسیون سوال کرد: به چه چیزی شلیک می کردند؟”

تیراندازان با فشنگ شکاری 32 – 36 گرمی تولیدی کشور تمرین می‌کردند که این کار با در نظر گرفتن وزن اضافی ساچمه‌ها و کیفیت بسیار نامناسب آنها کمک زیادی به تمرینی با کیفیت نمی‌کرد. در آن زمان هنوز تعدادی از فشنگ‌های 28 گرمی که قبل از انقلاب و برای مسابقات آسیایی وارد شده بود در انبار فدراسیون وجود داشت ولی گذشت سالها باعث خرابی آنها شده بود و کیفیت خود را از دست داده بودند.

پس از یکی دو مسابقه که بیشتر حالت دست گرمی داشت، قرار شد مسابقه انتخابی برای اعزام به مسابقات جهانی برگزار شود. با توجه به کمبود فشنگ 24 گرمی مسابقات انتخابی با همان فشنگ 32 گرمی در تنها میدان المپیکی کشور که به همت سازمان صنایع دفاع ساخته شد برگزار شد. آقای بهزاد ملکی در آن زمان مجری ساخت باشگاه بودند.

تنها میدان ؟

بگذارید کمی به عقب برگردیم. مگر نه اینکه برای بازیهای آسیایی تهران 2 میدان اهداف پروازی ترکیبی در محلی که اکنون باشگاه انقلاب نامیده می‌شود (باشگاه شاهنشاهی) ساخته شده بود؟

پاسخ این سوال را می توان از سه فرد کلیدی پرسید:

اول : آقای “آزادی” کسی که نقش اصلی در ساختن میدان تیراندازی به اهداف پروازی را در بازیهای آسیایی تهران ایفا کرد.  او در زمان ایجاد میدان تیراندازی نایب رییس فدراسیون تیراندازی بود. پیمانکار ساخت میادین شرکت آرمه و مشاور ساخت شرکت فرمانفرمایان بود. تجهیزات از شرکت اشپیتز آلمان که در آن زمان یکی از بهترین دستگاه های پرتاب بشقابک در جهان را تولید می‌کرد، تهیه شد. ساخت و تجهیز میادین از شش ماه قبل از زمان برگزاری مسابقات آغاز شد و تقریبا یک ماه مانده به بازیهای آسیایی آماده شد.

دوم : آقای “تاجبخش” که پس از پایان بازیهای آسیایی تهران به مدیریت باشگاه تیراندازی به اهداف پروازی منصوب شدند.

سوم : آقای “ترابی نژاد” که در دوره ای دبیر فدراسیون تیراندازی بود. در جریان گفتگوی نگارنده با ایشان خاطرات تلخ جلسه‌ای که در آن تصمیم به واگذاری باشگاه گرفته شد و منجر به استعفای ایشان گردید را نقل کردند. امیدوارم خاطرات ایشان در مورد اهداف پروازی در فرصتی مناسب مکتوب شود.

البته نفر چهارمی هم وجود دارد. عامل نابودی باشگاه آقای مصطفی داوودی رییس وقت سازمان تربیت بدنی، نیز نباید فراموش شود. ایشان چند تصمیم عجیب در کارنامه مدیریت خود در سازمان تربیت بدنی داشتند. دستور ممنوعیت فعالیت ورزشکاران دارای سن بیش از  27 سال و تبدیل میدان های تنیس به والیبال را ایشان صادر کردند. هرگز دقیقا معلوم نشد چرا ایشان زمین و تاسیسات باشگاه تیراندازی به اهداف پروازی را واگذار کردند. متاسفانه مالک جدید علاقه‌ای به حفظ باشگاه نداشت و آن را به طور کامل تغییر کاربری داد و تجهیزات با ارزش آن از بین رفت. شرح ماجرای ساخت باشگاه، در مصاحبه نگارنده با “آقای آزادی” در ضمایم جلد اول کتاب هنر تیراندازی به اهداف پروازی آمده است.

بگذارید به داستان خود برگردیم. در تیراندازی به اهداف پروازی کاملا آماتور بودیم. کسی در کشور به خوبی مقررات برگزاری مسابقه را نمی‌دانست. حتی آگاهی لازم از نحوه تنظیم دستگاه‌های پرتاب وجود نداشت. سابقه کوتاه قبل از انقلاب و تعطیلی اجباری پس از آن، تجربه زیادی را برای قدیمی‌های تیراندازی به اهداف پروازی باقی نگذاشته‌ بود. باید همه چیز تقریبا از صفر شروع می‌شد. مسابقات انجام شد و در بهار 1382 تیم ملی بر اساس نتیجه یک مسابقه مشخص شد.

تیراندازان منتخب عبارت بودند از:

آقای مظهری به عنوان سرمربی تیم ملی تعیین شدند و تمرینات ورزشکاران با فشنگ RIO-20 آغاز شد. مجموعا بیست هزار تیر فشنگ تامین شده بود. تیم کمتر از 3 ماه برای اعزام فرصت تمرین داشت. این اولین اعزام بین المللی اهداف پروازی بود که پس از راه اندازی مجدد صورت گرفت و تیراندازان به مسابقات 2002 کاپ جهانی در زول آلمان اعزام شدند.

(پایان قسمت اول)

13 فروردین 1397